Жайдары еді жаз деген.
Хош иісті көгалға тұнып далам,
еркелете қарайтын күліп маған.
Ана құшақ сәби ғып жіберетін,
дарқан жүзден сонда мен мұң ұқпағам.
Рақатқа шомылтып,
жусан исі жанымды қытықтаған,
сал сезімді мен әрең мытып қалам.
Ақбөз үйдің іргесін түріп тастап,
мен даланың жұпарын жұтып бағам.
Қарашаның дауылы
жаз-дәуренге құтылмас құрық салды,
ала құйын ойрандап тымық таңды.
Шабындықта сарғайған күз қияғы
қатайған ба — жүрмейді сынып шалғы.
Түнек тұман түйдек кеп қырды құшып,
қара бұлттан кеткендей Күн де ығысып.
Жазғы күнге қош-қош деп мұңды жүзбен,
дала жатты көзінен бұлбұл ұшып.
Қаудырап тұр кешегі бұлаң құрақ,
қызыл гүлге салыпты қырау сызат.
Ақбоз үйдің маңайы құлазиды
қыз үзатқан ауылдай жыламсырап.
Бет қаратпай ысқырып қара суық,
бозаң тартып жатады дала сұлық.
Дарқандықтың барлығын жиып тастап,
қыс қамымен жүресің аласұрып.
Фариза Оңғарсынова