«Ғасыр, сенің екі есті
мінезіңнен мен жүрмін тынши алмай:
біреулер жүр бақыттан тұншығардай,
қаһарыңнан қорыққан қара халық
дірдектейді алдыңда үн шығармай.
Ыза болам жүрмін деп бір іс кылмай,
жабырқаулы көңілдер құлшынардай,
бейшаралығынан біреулер қымсынардай.
Қиындықтарына шыдар ем, іс тындырсам,
тарих өзі жақсылап бір сынардай.
Тұлпарлардың тұяғы бекімейді
тақырларды таптамай, шын сыналмай.
Сен барасың зымырап
корабльдердің отты арын екпінімен
(ере алмағандар азабын шекті, білем!)
жанталасқан уақытқа ілесем деп
жер де үдетіп жүрісін кетті білем.
Жұмыр жердің үстінде пенделерге
бақыт пенен күлкі ортақ деп біліп ем;
бақсам, бірдің жүзінде шаттық тұнып,
ызалылар сорлаған кекті үнінен.
Фариза Оңғарсынова