«Жүрдім жалғыз көктеменің
жанға жайлы түнінде.
Салқын самал, өбкен едің
мені, дала гүлін де.
Сол бір гүлдер құлпырды да,
самал, оны тербеттің.
Жүрегіме жыр тұнды да,
гүлді аралап мен кеттім.
Дала түні тамаша ғой:
гүл бағындай бар маңың.
Қиял өрлеп, таласады ой,
елестейді арманың.
Қиялыма күбірледім,
гүл шоқтарын жинадым.
Жүректегі жырым менің –
дала, саған сыйларым.
Фариза Оңғарсынова