Бұйырмаса да даналық,
тықылдап өлең түртеміз;
бөлмеге жалғыз қамалып,
іздейміз шөлден жыр-теңіз.
ұлыдан қалған қойма-құт,
ой іздеп сарсаң боламыз.
өзгертсек түрін—ойды алып…
өлең-ау дейміз сол аңыз!
Оқырман кейде “ақымақ” —
ұқпайды бірден биікті:
ақылыңды айтсаң жатып ап,
сондай жыр оған сүйікті.
үйқасың жеңіл оқылмай
көз ілмей түнде құраған,
қатырып басты отырмай,
жаттап алатын мың адам.
Ойланбай ұқсын жырыңды
бала да, шал да, кемпір де.
Жазам деп өлең ғұмырлы
шақырып шабыт желпінбе!
Құрай бер ұйқас, ақылдым,
жыр болсын тау, қыр, кең дала.
Алдысың сонда ақынның,
ұлы да жалғыз сен ғана!
Фариза Оңғарсынова