» Асқақ үн, айбынды әнің,
Жайық, Жем айдындарым,
қос жүзіндей алмастың мәңгі бірге,
құмды дала, қияқ пен сәнді гүл де
бір-бірінен аумаған, ағыстар да
қол ұстасып мәңгілік табысқан ба
финиші жоқ өмірлік жарыстарда.
Балалық нұр шағымда
асыр сап құм шағылда
қатар өстік, табысып алыстан үн,
қатар кештік қос өзен ағыстарын,
жалаңаяқ толқынмен жарысқаным…
Қойнында нұрың әрлі,
жүрекке жылы мәңгі
туған жерің сені әркез аялаған,
ашық аспан, сырлы өзен, сая далам.
Байтақ Отан басталып сол арадан,
кеңдікті де сол жерде шолады адам.
Біз сол жерде туғанбыз, нәр алғанбыз,
көңіл — дала, жаны — гүл адамдармыз.
Бүгін — соғыс күліміз. Күлміз бүгін,
естілмейтін сыбыр боп тұр біздің үн.
Озатын қашқан желден
әндері аспан керген
бәйге бермес өнерде жырау ел-ді.
Құмдақ еді, жайқалған шығар енді?
Қалай өзі сол маңдар, қандай бүгін?
Жер астынан жетпейді шалғайға үнім.
өнер десе бір тыным таппай жаны,
Махамбетті жас-кәрі жаттай ма әлі?
Баурағандай ақынды құлан — шабыт,
атойлай ма күмбір күй ұран салып,
Құрманғазы, Мұхиттар тірілгендей?
Біз кереңбіз, жатырмыз бірін көрмей.
Есейген кек селінен
ер шығар шеттерінен
балықшылар мұз қарып, ағын кешкен,
еңбек десе шығарған дамылды естен?
Жағасында — еңбеккер думан халық
ағысты өзен жатыр ма құмдарда ағып?
Соға ма әлі құм дауыл шағыл босып,
көкжиектен жата ма сағым көшіп?
Төгілердей жұлдыздар алақанға,
ерекше еді-ау қысқа түн “саратанда!”
Тірліктің бір күні — ұшпақ,
армансыз бір тыныстап,
елжіреп жан өбкенде самал желі
айдынына бір сүңгіп алар ма еді!
Еске алғанмен өлімді өңінде әркім,
тірілерге қадірсіз өмір бәлкім.
Азап, мұңың түк емес — мұны біл сен –
туған жерде нық басып тірі жүрсең! «
«Аспан мен Жер арасын
өрт қаптады жалыны жаландаған,
көңірсіді құйқадай адал далам.
Бір-бірінің қанынан ұрттамаса,
тыншымастай сұстанды адамға адам.
Түндер келді жарыңның құшағында
рахаттың орнына алаңдаған.
Жас орнына мөлдіреп жанарда қан
тамайын деп тамбаған, тама алмаған.
Алмасты ілез күрсіну, күңіренумен
жүректерден шарықтап таралған ән.
Түнде соғар дүлейін жасырғандай,
күліп атып қылымсып таң алдаған.
Бейнетімен бақ құшқан кең далаға
қанды өзендер құйғандай сан арнадан.
Мазасыз әм қысқа бұл тіршілікте
болар кейде мейірімді адамнан аң.
Сәби көңіл жандардың жанын улап
бітіспес кек, ызамен арамдаған.
Дөңбекшіді сонда Жер қанға бөгіп:
“Не кінәң бар, Адамдар, тағар маған?!”»
Фариза Оңғарсынова