«Сенем саған өмірде.
Саған ғана.
Бастайтын жаңа арнаға,
ұмтылдырар алынбас қамалға да,
армандатып заңғар көк қияларын,
үміт пенен сенім боп ұяладың
жанымда, санамда да.
Адам мықты
мызғымас сенімімен,
айнымас серігімен,
халқының бірлігімен,
мейіріммен теңдесер Күн нұрымен.
Сол сенімді
жаныма сіңірдің сен.
Шаттансам, күліп жүрсем,
зұлымдықты өмірден түңілдірсем;
бұл ғаламат ғасырдың адамзатқа
арқалатар жүгінің ауырлығын,
шырқалар дәуір жырын
сезінсем, ұқсам бәрін;
түсінсем мен
адалдықтың жанында дұшпан барын –
сенің арқаң
(сол сеніммен әлдилер мені де әр таң).
Сенің арқаң
серпісем сағым мұңын,
мен өзіңмен күштімін,
жалындымын.
Мен білемін:
Әділет пен Адалдық – туың сенің,
сол туға жүгінсе кім –
айнымас досым менің,
оған айтар сырым мен жырым – сенім.
Жер үстінде көп әлі
адалдыққа оқ атқан жалашылдар,
одан өзге күші жоқ шарасыздар
(сол зымиян улы оққа құрбан болды
жазықсыз сан асылдар).
Жұмақ емес бұл өмір.
Адамзатты
күтеді әлі көрмеген жаңа сындар.
Ол сындардың отынан
жүресің сен талайды аршып алып
(талай жалын мені де шарпуы анық),
әлі талай тігесің өр басыңды,
оқтарға қарсы барып.
Сен шыңдалғансың
күрестерде, қиындау сынақтарда
жалын кештің, ұмтылдың бірақ та алға,
сенім сонда сені де ұмтылдырған
алдағы жұмақ таңға.
Арым – Күнім!
Айбынды тұлғаң бүгін,
қарайтындай сескене шыңдар бұғып,
шақырады алдағы жылдар күліп.
Сенің сәулең, жып-жылы мейіріммен
бара жатыр Жер бетін
нұрландырып.
Фариза Оңғарсынова