» Мен Анамын
гүл еккен қара жерге.
Сол гүлдермен құлпырған дала, бел де.
Гүлдерімді солдырма,
О, адамдар,
бақытымды бейуақыт ала көрме!
Ала көрме,
енбесін деп тілесең ақ сүт берген
көкірегімен мезгілсіз ана көрге.
Мынау аспан, көк аспан, шуақты аспан,
ақ бас таулар сыңғырлап бұлақ қашқан
ай нұрымен, күміс күн сәулесімен
тұрсын мәңгі ананың сезіміндей,
тереңдігін жүретін өзі білмей.
Адам, саған аналық жүрек берсін
аялайтын сәбиін көзі ілінбей.
Сабыр берсін
бәрін де кешірем деп
ұлын күткен Ананның төзіміндей.
Тыныштық жоқ мынау жер, аспан, әлем,
қайғы жұтып жылайды тастағы емен.
Сен болмасаң, ей, адам, жақсылықты,
жауыздықты күтемін басқа неден?
Жоқ, жоқ, адам!
ұлысың сен Ананың,
ақ сүтімсіз қара жер жастанар ең!
Мен сондықтан асқақпын,
болмаса олай,
Мына өмірден өзім де
жасқанар ем.
Фариза Оңғарсынова