«Ана болмай өткендер… сағы сынып,
жалғыз қалған қайықтай ағыс ұрып.
Шаршай алмай талықсып рақаттан
жүгірмеген бала үшін жаны шығып.
Құрсақ көрмей қураса есіл денең,
аянышты бұл жаза – кесім дер ем.
Табиғаттан жазылған ләззатты
ғұмырында басынан кешірмеген…
Тағдыр кейде қатыгез –
сезем, ұғам.
Бірақ Адам қаталдау – себеді ылаң:
нейтрондық бомбадай түршіктірер
“өзім үшін — өмірім” деген ұран.
өнерлі ме ел сүйген дарыны асып –
күрсінеді бәрібір жаны жасып,
ана болу бақытын сезіне алмай.
Мен күлмеймін.
Жылаймын жаным ашып.»
Фариза Оңғарсынова