Обалымды О дүние шешеді,
Бар болғаны, адаммын һәм мүрдемін.
Бұ дүниелік бұйырғаны тәніме,
Бір иткөйлек, бір кебін.
Қазан басы қаңсып қалған қара жұрт,
Құдайындай қағаздарға сиынған.
Ал мен шерлі…
Жасыл қанат, жұп-жұмыр,
Ой ұшырам миымнан.
Жылқы түкті жылтыр-жылтыр тілдердің
Өңеш жайлы бұйрығын,
Жағымпаздың жап-жасанды күлкісін,
жал-жұлт еткен құйрығын,
Қоңыр көзді қойдан жуас момынның,
Маңдайының майын ішкен жарысын,
Етектегі етін сатқан сайқалдың,
Ел жайында еміренген дауысын,
Ести-ести есалаңға айналдым.
Жалап, сүю жалғыз өнер біздегі,
Содан кейін алдау, арбау халықты.
Аймалағыш ағаларым кіл мықты
Көкелердің күнтимесін көптіріп,
Лыпасынан лашық жасап алыпты.
Жалған дүние – жағымпаздар мекені,
Карольдарын креслоға күйлеткен.
Үндемейміз…
Үндемеуді өйткені,
Үкіметіміз үйреткен.
Сен осындай, жарып шығып қоғамды,
Заң жүрмейтін зау биікке зауладың.
Қарсы жүздің уақытқа сондықтан,
Қара жұрттың ұғымына сыймадың.
Ақиқатты айтып өлген адамның,
Алла алдында ары аппақ.
Төртбұрышты топыраққа айналдың,
Дөп-дөңгелек дүниені мазақтап.
Құшағыма ап құлай сүйгім келеді,
Қан мен тердің исі сіңген даламды.
Түні бойы төсегіме сыймаймын,
Төскейдегі есіме алсам бабамды.
Көбік шашқан көк теңіздей долданып,
Арыстанша аһ ұрған,
Өмір деген – өрмекшінің торы екен
Өкініштің көз жасымен тоқылған.
Қазақ болып, Қайрат болып боздайды,
Кеудемдегі қызыл күн.
Мен махшарда дәлел етем Тәңірге
Маңдайымның сызығын…
Ықылас Ожай