Мектеп — Ана
Кенде етпестен тәрбие, тағылымнан
Талай шәкірт ұшырдың бауырыңнан.
Сол еңбектің арқасы шығар, бәлкім,
Қыздан тәлім байқалса, таным ұлдан.

Бөле-жармай бірін де шетке дара,
Бердің бе екен қашанда көпке баға.
Қай қиырда жүрсе де шәкірттерің,
Сен оларға ортақсың, Мектеп-Ана.

Сендірумен жақсы күн жолығарын,
Ақ тілектер арнадың жолына мың.
Шалғайларға кетсе де түлектерің,
Жадында әлі жүр ме екен қоңырау-үн.

Жүрген жері болса да басқа қала —
Оңтүстік пе, шығыс па, Астана ма.
«Ана пәннен ана ұстаз беріп ед…» деп
Бұл күндері, кім білсін, еске ала ма?

Бірін кейде ескертіп, бірін ұға,
Білім нәрін сыйдырдың ұғымына.
Шаттанды ма, ал кейде өкпелі ме —
Сен солардың куәсің қылығына.

Ізгіліктің қаладың көз ілмеуін,
Болмасын деп шәкірттің көзінде мұң.
Балалықпен оянған бойындағы
Қорғаштадың алғашқы сезімдерін.

Санада ұл жаңғыртып бала кезін,
Сені ұмытпай жүр ме екен қара көзің.
Мейлі, жүзге толса да қартаймайтын
Түлек үшін мейірімді Ана — өзің!

Сені ойлай ма кешегі бала бүгін,
Сыйласа да өмір жол бағалы күн.
Өйткені олар өзіңе сонау шақта
Кеткен еді қалдырып балалығын.