ӘМУ ЖАҒАСЫНДА
Сезімге селің от өріп,
Кеудемде ыстық толды ағын.
Мен тұрмын зорға көтеріп,
Толқыған ойдың салмағын.
Жағаңа біткен толғану,
Қолдарын жатыр бұлғасып.
Аяулым менің бол, Әму,
Арман ғой саған бұл ғашық.
Тілек көп аттануда да,
Жақсы екен бірақ оралу.
Шет кеткен шақтарымда да,
Ұмытқаным жоқ о, Әму!
Жалғадым қылын тілектің,
Түсімде көрдім өң түгіл.
Серпіле сүйген жүректің,
Сеніммен айтқан серті бұл.
Көрісіп төбем, білдің бе,
Болды ғой көкке тигендей.
Ұмыту сені мүмкін бе?
Ұмыту деген — сүймеу ғой.
Апрельде кел, жыр шағы,
Әмуді көрем десең сен.
Бұзылып мұздар құрсауы,
Жөңкіліп тау-тау көшер сең.
Жүйткиді дария тербеле,
Толқындар үсті толы адам.
Жүзеді мұнда әр кеме,
Айнымай «Аврорадан».
Толқындар тулап балықтай,
Сеңдерге киттей асылып,
Разливтегі халықтай,
Жатады толқып басылып…
Мойынға дәуір салмағын,
Артыңдар, алға тартыңдар,
Жүзінде қызыл жалқын бар
Апрельдегі толқындар!