ӨСІП КЕЛЕ ЖАТЫРМЫН
Кеудесінде таулардың,
Кемесінде арманның,
Жалау етіп өрлікті,
Ескек етіп ерлікті,
Есіп келе жатырмын!
Адал терін әрдайым,
Моншақтатып маңдайым..
Соқсын дауыл, соқпасын,
Қиындықтың көк тасын,
Кесіп келе жатырмын.
Кейде күнмен теңесем.
Таласып күнмен мен өсем.
Гүл теремін жерімнен,
Бірге туған елімнен
Өсіп келе жатырмын!
Өтті ғой, сәулем, ай талай,
Көрмедім қанша өзіңді.
Қайталай берем, қайталай,
Сүйемін деген сөзіңді.
Қайтейін жаным аңсады,
Сабыр да керек десек те.
Сағынған көздің моншағы
Шашылып жатыр төсекте…
Мен жүрдім сені күнім деп,
Сен бе едің маған құмар шын.
Қоштасқаныңмен күлімдеп,
Жылап та жүрген шығарсың.
Көп болды көрмегелі де,
Көрдің деп сен де айта алман.
Сезімнің пернелерінде,
Көгілдір көлім шайқалған.
Солдат боп жүрген кезімде,
Таң болып талай атты арман.
Сен салған аппақ қайыңның!
Жапырағындай хаттардан.
Көктем — ол қуаныштың ізгі лебі,
Қызғалдақ қыздарға арнап үзіледі.
Аспанда жақсылықтың атын жазып,
Тырналар қатар-қатар тізіледі.
Қарай берші, аппағым,
Көңілімді қайтармай.
Көп қой менің айтпағым,
Жүрген саған айта алмай.
Көз тілімен, көріктім,
Көңіліңе салдым ба ой?
Лағындай еліктің,
Елең ете қалдың ғой.