ТҰМАНБАЙ МОЛДАҒАЛИЕВ
Қонардай бақыт құсы өзі-ақ қолға,
Туғанмен жақын жерде – Қазаткомда.
Батқан ол белшесінен бейнет-суға,
Кешірген басынан көп азапты ол да.
Ағаштың бұтағына жеміс байлап,
Жанарын қуантқанмен келісті аймақ
Қамығып он жасында жүретін ол,
Кешіккен күнбатыста жеңісті ойлап.
Қазатком арасында Қыр-Балтабай,
Жар кешіп жалаңаяқ жүрді ол талай.
Құйды оның кеудесіне дыбыстарын
Әнші құстар салтанат құрған тоғай.
Аймаласып аңызақ – аптаппенен
Қыр асып, қырман жаққа кетті атпенен.
Жып-жылы Жетісудің жаңбырлары,
Құйғызып құлағына жаттатты өлең.
Жазуға жаттықпаған саусағы әлі
Сақаны шиыруға ауса-дағы,
Ойынның баласының ойын жаулап,
Сыбырлап сөз үйретті тау самалы.
Толсын деп діңгегінен дарын-ынтаң,
Себелеп жүрегіне жарығын таң
Айналды қыз-келіншек сырласына,
Құрдасына айналды кәрі-құртаң.
Шуақтап шумақ қонып ши басына,
Шара жоқ көздің жасын тыймасына
Жұбатып өзін-өзі уілімен,
Жейдесін жыр-жігіттің киді асыға.
Қол бұлғап қиындықтың көп қамалы,
Ауылдан шықпаса да соқпағы әлі
Шырылдап бозторғайдай бала жүрек,
Оның ақын болмауға жоқ-ты амалы.
Өлең алған, ал десе – алтын алмай,
Жыр үшін жаратылған қалпы қандай.
Ілінді Әуезовтің ауызына,
Аузынан өлең төккен сол Тұманбай.
Бұл күнде алты алаштың болды ағасы,
Жеміске жыр бағында толды ағашы.
Жүр енді жыр елінде билік құрып,
Кешегі Қазаткомның сол баласы!