Жаным менiң,
қозым менiң,
Назымым,
жолсыз түнде жанған темiрқазығым,
жас басымнан жын жетелеп, жыр қудым,
жұрт алдында жоқ та шығар жазығым,
жан әкеңнiң жанын ұқшы жабыққан,
жөн көрмейтiн жазмыштың жазуын.
өңiмде әркiм өзегiмдi пышақтап,
түсiмде жүр аруақтар құшақтап,
жүрегiм бар жартас сынды жай түскен,
жаншылсам да кеткенiм жоқ ұсақтап,
мұңсыз,
мылқау,
меңiреу бiр мергендер
көңiлiмнiң көлiнен кеп құс атпақ…
Қызым менiң,
iзiм менiң,
Назымым,
қарлығашым,
талдырмашым,
нәзiгiм,
қол сұқпайын құзырына Құдайдың
өзi бiлер — күнәһар кiм,
қазы кiм?
өмiр — бiр күй:
өзегi — өрт,
сазы — мұң,
әкең — мәңгi мәңгiрген бiр мәжнүн…
қаға алмастан қатал тағдыр азуын,
қажыдым мен,
қажыдым мен,
қажыдым…
Қайда, қызым, жан сергiтер әзiлiң?!!
Ұлықбек Есдәулет