Өзінің туған қаласы Самарқанға келген Насраддин әпенді бір әдебиетшінің үйіне сәлемдесуге кірді. Әлгі оқымысты Шығыстың көрнекті ақындары туралы көселте әңгіме соқты. Әйтеуір, тоқтамастан сөйледі, ара – тұра зуылдатып өлең оқып қояды. Әмендінің қарны аш еді, бірақ қожайынның тамақ берер түрі жоқ. Ақырында Әпенді шыдай алмай:
— Сұрақ қоюға бола ма? – деді.
Әдебиетке қатысты бірдеңе сұрайтын шығар деп ойлаған ғалым:
— Әрине , әрине … – деді құңжындап.
— Білгім келгені – осы сіз айтып отырған ақындар … мен сияқты қарындары ашқанда … тамақ жемеуші ме еді? Жесе, қандай тамақты?…