БАЙСЕРКЕ АБЫЗДЫҢ АҚТЫҚ СӨЗІ
Атадан жалғыз, әрі өз кіндігінен ұлы болмаған Байсерке абыз, сырқаты ауырлап, өмірден күдер үзе бастаған шақта, көңілін сұрай келген бір досына мұңын былай деп шағыпты:
Пендесі ажал жетсе өлмесін бе?
Ісіне құдіреттің көнбесін бе?
Тамырсыз сексеуілдей өтіп барам,
Байсерке атанып ем он бесімде.
Ғұмырымның ажары,
Мал екен ғой дүние-ай!
Отбасымның базары,
Бала екен ғой дүние-ай!
Атадан тусаң алтау ту,
Бірі болмаса,
Бірі жүрер қасыңда.
Әйтпегенде осындай,
Жалғыздың жаны шығарда,
Кім отырады қасында-ай! [6].