Бұл да бір өмір жолындағы кезекті бір баспалдақ шығар. Қардан да көрпе жамылып, бақ-талайымның ащы-тұщы, азап-қызығын кешуге тағдыр жазса, әміріне көнесің де. Күрке ішіндегі ошақтың оты өшпесе-қайыры сол. Осы уақытқа дейін тек өзімнің мүддемді күйттеп, өзгені көзге ілдім бе? Қазір де менің қамымды ойлап, бірі қымтап, бірі тонын жауып, бірі мейірім төгеді. Ал мен оларға не кішілік, не кісілік көрсеттім? Дел-сал, жан жылуы суынған жанмын…
Тұрсын Жұртбай «Бір уыс жусан»