САҒЫНДЫМ
Абақтыда айдан, күннен жаңылдым, Сарғайдым ғой, сар даламды сағындым.
«Қарашығым, құлыным», — деп зарлаған Алыстағы сорлы анамды сағындым…
Алтын күнді, қара жерді сағындым,
Жан жолдасым – жүйрік желді сағындым. Асау тайдау еркелетіп өсірген – Ағайынды, туған елді сағындым…
Бостандықта өткен күнді сағындым, Желдей заулап кеткен күнді сағындым. Жыл құсындай ұшсам, қонсам ерікті – Ойдағыны еткен күнді сағындым…
Ойыны бір кұрдастарды сағындым, Тілегі бір жолдастарды сағындым. Келешекке бірге жоспар құрысқан – Сырласатын жан достарды сағындым. Уға толы жас жүрегім, жабықтым, Таныс дауыс ести алмай зарықтым.
Не дегенін, не істегінін біле алмай,
Қоры болдым ғой азат жүрген халықтың!..
ҚҰНДЫЗ НАЙМАНБАЕВА
Ахмет Байтұрсынұлы:
АНАМА ХАТ
Қарағым, дұғагөйім, қамқор анам! Арнап хат жазайын деп, алдым қалам. Сені онда, мені мұнда аман сақтап, Көруге жазғай еді Хақ тағалам!
Бара алмай, өтірікші болып əбден, Семейдің түрмесінде отыр балаң. Мал ұрлап, кісі өлтірген айыбы жоқ, Өкімет, өр зорлыққа не бар шараң!
«Үмітсіз шайтан болсын» деген сөз бар, Жолдар көп жаннатқа да тарам-тарам.
Оқ тиіп он үшімде, ой түсіріп, Бітпеген жүрегімде бар бір жарам. Алданып тамағыма, оны ұмытсам, Болғандай жегенімнің бəрі харам. Адамнан туып, адам ісін етпей,
Ұялмай, не бетіммен көрге барам?! Көп айтпай, қысқасынан сездіретін – Балаңның мінезі бар сөзге сараң: Кетер деп «суға құлап, отқа түсіп», Қайғы жеп, менің үшін болма алаң! Отырмын абақтының бөлмесінде, Бұйрықсыз көз жетеді өлмесіме.
Есіктің құлпы мықты, күзетші көп, Ажалдан басқа ешкім келмесіне.
Қоршаулы айналасы, биік қорған, Берік қып салған темір терезесіне. Қалайша мұны көріп көңіл сенбес Аттанып жау келсе де бермесіне. Қаламда лаухұл-махбуз ұмытқан ба, Жазбапты бұл орынды көрмесіме. Қаңбақпен салмағың тең бұл бір заман, Ылаж жоқ жел айдаса ермесіңе.
Тайпалған талай жорға, талай тұлпар Тағдырдың кез болып тұр кермесіне. Солардан жаным-тəнім ардақты емес, Орынсыз күйзелейін мен несіне!