Кiм келiп, кiм кетпеген даламызға,
Жырлайды құлақ түрсең әр аңызға.
Арбасқан, аласұрған бiр тiршiлiк,
Алмасқан бабамыздан баламызға.
Жаhаннан жоғалмаса адам аты,
Естiлер арттағыға ғаламаты.
Қаhары қара жердi қалтыратқан,
Қайда сол Көктүрiктер қағанаты?
Шайқасып үдей соққан дауылменен,
Құлаған Дештi-Қыпшақ дәуiрлеген.
Ұлдарын ұлы дала ұмытқан жоқ,
Қырқысқан бiрге туған бауырменен.
Ақтарсам iшiмдегi шер-шемендi,
Түспесiн есеңгiреп еңсең ендi.
Үш жаққа бұра тартса үш туысқан,
Ұшпаққа кiм шығарар ертең елдi?
Мен емес бас-аяғы зарлағанның,
Алды-артын дүниенiң барлағанның.
Туады әр халықтың өз Көсемi,
Бiтетiн маңдайына әр заманның!
Жолының дәлелдедi туралығын,
Тарихтың толғағынан туған ұлың.
Ардақтап, асылыңды аялай бiл,
Астынан су жүгiртпей сырмағының.
Көрiнсе анадайдан түсiп аттан,
Дұшпанға жорғалайсың тiсi батқан.
Келгенде өз жақсыңа кекжиесiң,
Жұртым-ау, қашан саған кiсi жаққан?
Намысты айырбастап күнкөрiске,
Сұғасың бiр кебiстi бiр кебiске.
Арыңның ақ таяғын жұмсамасаң,
Қызыл ит шыға қоймас кiрген iшке.
Нұрсұлтан–арқа тiрек, алтын дiңгек,
Алыптың халқы ғана нарқын бiлмек.
Қарғаның қарқылдайтын әдетi ғой,
Қыранның аспандағы даңқын күндеп.
Жоқты-бар, деумен азды-көп етемiн,
Төгуден аянған жоқ қара терiн.
Жалғасы Күлтегiннiң жаныңда жүр,
Тұлғасы асқақтатқан дала төрiн.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ