Естеми, Бумын, Бiлге, Күлтегiнге,
Жетедi адамзатта кiм тегiнде!?
Тасқа ойып жазып кеткен өсиетi,
Қасқайып қара жердiң тұр төрiнде!
Арт жақта ұрпақ бар деп жоқтап алар,
Айтарын түгел айтып кеткен олар.
Тәндерi топырақта жатқанменен,
Жандары жайсаңдардың көкте болар.
Уақыттың кiм батпаған тереңiне,
Елiм деп еңiрептi ер Едiге.
Жұртының жел жағына жанын тосып,
Солардай бола алмаса керегi не?!
Ерлiктiң өшкен едi салты қашан,
Өмiрi каhарманның халқына тән.
Түбiне солардың да жеткен жоқ па,
Айыр тiл, ала ауыздық алты бақан?
Өткеннiң өкiнiшi өткiр қандай,
Мәңгiлiк есте сақта деп тұрғандай.
Бес күндiк берекесiз боқ дүние,
Дариға, кiмдерге опа таптырғандай.
Мойнында мүскiндердiң талай күнә,
Төндiрген соқыр тұман арайлыға.
Арс етiп ала түссе таң қалмайды,
Қапқандар Абылайды, Абайды да.
Көп болса сөз батады жалқы жанға,
Қызғаныш қызыл өртi шарпығанда.
Шаң жұғып шашасына көрген емес,
Артында асқар таудай халқы барда!
Иiлмес батса-дағы басы қанға,
Қашанда батыр халық жасыған ба?
Жағаны жуып-шайып кетпес пе едi,
Арындап асау өзен тасығанда.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ