Адалдық арамдықтың қолын қағар,
Күн келер күткен үмiт орындалар.
Ұлтының табанынан ызғар өтсе,
Ұлтарақ, ұлтаны да болуға бар!
Дүние келе бермес шырайналып,
Бел буды тәуекелге мың ойланып.
Алдында болашақтың бетi жарық,
Еңбегi елiне-аян, құдайға-анық.
Шайқасып ата жаумен сан кезенген,
Бабалар кешiп өткен қанды өзеннен.
Байқаса, шығатұғын жол бiреу-ақ,
Бұралаң тайғақ кешу, тар кезеңнен.
Ғасырда көтерiлген намыс тудай,
Алаштың бағы жанбас арыс тумай.
Орнықпас ел iргесi, астананы
Байтақтың ортасына ауыстырмай.
Мақсаттан көзi жеткен тартына ма,
Бiледi түсетiнiн талқыға да.
Басқалар түсiнбесе түсiнбесiн,
Түбiнде түсiнетiн халқы ғана.
Көңiлi тебiренсе домбырадай,
Төгiлмес құлақ күйiн оң бұрамай.
Атадан арыстан боп туғанменен,
Тұтқасын ұстата ма тағдыр оңай?
Кең дала қанжылаған қасiреттен,
Қазақтың қашан көзден жасы кепкен?
Байланып Бостандықтың қол-аяғы,
Кененiң қанжығада басы кеткен.
Ту тiгiп Абылай аспас сарыбелге,
Кек қайтып, бастар ме екен елiн өрге?
Сарыарқа-айқастардың сахнасы,
Сенделтiп салған талай әбiгерге.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ