Халықтың қарық болса қағанағы,
Керiлер керегенiң сағанағы.
Ауылдан ала қашар түк таппаса,
Қу басты қасқыр мұжыр даладағы.
Ошақтың оты шалқып қазан асқан,
Оңдалар шалыс қадам жаза басқан.
Төндiрдi қара аспанды әлдекiмдер,
Қырыла қалатындай қазақ аштан.
Көп үшiн кiм болғаны күйiнбесе,
Ұршықтай қиындықты үйiрмесе?
Сапырған қара бұлтты қанатымен,
Дауылға дауылпаздай шүйiлмесе?
Қамалдың қабырғасы құламаса,
Тағанын дей алады кiм аласа?
Қираған құм шөлмектей қоғам кейпi,
Қиюын қайта тауып құрамаса.
Мұндайда содырлар мен сумақайлар,
Тайраңдап ел үстiнде күнде тойлар.
Сұңқардың желкесiне сұқсыр мiнiп,
Құланның құлағында құрбақа ойнар.
Мыңқ етпес мәңгүрт пенен маубас қана,
Сұр жылан iштен шықса-сол масқара.
Жармасса жау жағаға, бөрi етекке,
Жер үстi, аспан асты болмас пана.
Арсызға берсең-жақсы, алсаң-жаман,
Алдына арамдықтан жан салмаған.
Көршiнiң қолтығына су бүркедi,
Атақаз атамандар алшаңдаған.
Тату жұрт бiрi-шекер, бiрi-балдай,
Жарылып жауласатын түрi бардай.
Қызуы Оңтүстiктiң өрге шауып,
Солтүстiк сiреседi сүрi қардай.
Болысса иiлместi Тәңiр иер,
Таланса тар ноқтаны тағы киер.
Көсеудiң екi басы бiрдей ыстық,
Қай ұшын ұстаса да қолы күйер.
Бермесе пендесiне Алла сабыр,
Бәрi де арпалыстың далбаса құр.
Топалаң тиылмайды тентектердi
Келтiрiп тәубасына алмаса бiр
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ