Жерұйық iздемесең таптыра ма,
Бұйырар бiр түп жусан тоқтыға да.
Қызырды кiрiп келген танымасаң,
Басыңа байырқалап бақ тұра ма?
Бұтағы бойламаса күнге қарай,
Халық бiр қаусап бiткен қу қарағай.
Қандағы қасиеттен айырылсаң,
Қалмайды қуған қырсық құлғанадай.
Тiрiсiң-туған ана тiлiң барда,
Өлiсiң-түп тамырың жұлынғанда.
Қуатты күннiң нұры құтқармай ма,
Жас өркен үскiрiкке ұрынғанда.
Жоғалса қыздан иба, ұлдан иман,
Кең далаң кiмге керек құр далиған.
Жолында Бостандықтың төгiлген қан,
Кетедi судай зая құмға құйған.
Кезеңде қиқу салып жау қаптаған,
Тұлпар жоқ омырауын шаң қаппаған.
Ешқашан еңкеймейдi елдiң туы,
Ерлерi бiрiн-бiрi ардақтаған!
Адамға түсiрмесе адам жарық,
Тiрлiктi түнек басар қараң қалып.
Қақ жарған қара қылды билiк барда,
Қашанда патшасына адал халық!
Өмiрдiң ажыратпай ақ-қарасын,
Шарадай шайқаған көп шақша басын.
Әлек боп ел басқару әркiмге оңай,
Халыққа Көсем болу патшаға-сын!
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ