Жеткiзбес құдай сүйсе баққа кiмдi,
Қарыны ақ түйенiң ақтарылды.
Ат шаптыр, аруақ шақыр, тойла, қазақ,
Тәуелсіз Президентің атқа мінді.
Ошақтың үш бұтындай үшкiл, қазақ,
Ел болып еңсе көтер, күш қыл, қазақ.
Сиырдың бүйрегiндей бытырасаң,
Қашанда көрер күнiң мүшкiл, қазақ!
Тажалдың тамағы боп игiлiгiң,
Заманның көрдiң салған қиғылығын.
Еркiңде қалай бұрсаң аттың басын,
Өзiңе өз тiзгiнiң тидi бүгiн!
Жүндеген жуанды да, жуасты да,
Бодандық батты мәңгi су астына.
Ұлт болсаң ұятың бар, иманың бар,
Ал, ендi жиналыңдар Ту астына!
Бiр Алла тiлегiңдi етсе қабыл,
Бiтедi қораңа мал, бақшаңа гүл.
Төрiңе түгел шығып қасқа-жайсаң,
Кенелсiн абыройға патшаң әдiл!
Қолдаса игi жақсы ел ағасы,
Патшаның халыққа тең дара басы.
Қырағы көптiң көзiн байлай алмас,
Тағдырдың тұмшалаған томағасы.
Билiктiң жалына кiм жармаспаған,
Серкелер сүрiнбесiн ел бастаған.
Перiште алтын көрсе жолдан тайып,
Тонаса өзiн-өзi оңбас қоғам.
Ежелгi жұрт едiк қой дүркiреген,
Хандары күн астында күркiреген.
Көтерiп төбесiне сыйласқанын,
Тулақтай егескенiн сiлкiлеген.
Жасайды өз дегенiн озған заман,
Құбылып, қылаң ұрып көздi алдаған.
Тау құлап, орман қурап, теңiз көшер,
Тағынан Тәңiр ғана қозғалмаған.
Келмейдi адамзатқа қайғы алыстан,
Соны айтып қамықпады қай данышпан?
Елдiгiн сақтай алмас енжар халық,
Қулықпен, сұмдықпенен айналысқан.
Арасын бақ пен сордың көрдi көзiң,
Арындап асқақтайтын келдi кезiң.
Көлденең көк аттылар басынбай ма,
Тарпаңдай танытпаса ел мiнезiн?
Кең ашып берекеге есiгiңдi,
Түзетiп, тербете бiл бесiгiңдi.
Сан ғасыр бұршақ салып мойыныңа,
Құдайдан тiлеп едiң осы күндi!
Бүгiлiп тiзе бүктi белдескенiң,
Өлгенiң қайта туып, жанды өшкенiң.
Бұлқынған қасiреттi қынабында,
Суырдың намысыңның наркескенiн.
Томирис, Едiл патша, Елтерiс хан,
Аңсаумен еркiн өмiр арпалысқан.
Жете алмай жерұйыққа Асанқайғы,
Желдiртiп желмаясын жер тауысқан.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ