Өлсе де Абдолла деп өлер бүгін,
Басына қойып барып өнер гүлін.
Шыбын жан шықпай қалса өзі білсін,
Сонан соң көре жатар көрер күнін.
Құдай-ау, бұл не зұлмат, бұл не сұмдық?!
Достары кетіп жатыр күнде сырғып.
Түбінен Абдолласын табар ма еді,
Іздесе қара-теңіз түнге сүңгіп.
Дегендей қайран ақын жанұшырды:
Дүние, қайтарып бер арысымды?!
Сен-дағы анам едің әлдилеген,
Қара түн, естимісің дауысымды!?
Уа, дүние!
Қайда қалдың, қайда қалдың?!
Кес-кестеп бөгей бермей майдан алдын.
Ақ қанат ақындықтың періштесін
Қалайша көзің қиып қанға малдың?!
Қара орман, қacipeттi көрді көзің,
Байқадың қалт жібермей өр мінезін.
Жасырып жапырағыңмен жаба тұрмай,
Ажалға қолдан қалай бердің өзің?!
Ежелден жер тауысқан кезбе едіңдер,
Көк бұлттар, сендер неге сезбедіңдер!?
Қағып ап Абдолланы қара жерден,
Жетіқат көкке неге безбедіңдер?!
Қарсылық қылар дейсің көкке кімдер,
Селдетіп өртке неге төкпедіңдер?
Қанқұйлы көзін байлап қас дұшпанның,
Тұман боп таудай неге шөкпедіңдер?!.
Өр толқын, асау тасқын, шулы ағындар,
Арнаңды неге солай бұрмадыңдар?
Бip сәтке Абдоллаға ара түciп,
Ажалды неге бетке ұрмадыңдар?!
Ақбасты ата таулар-кәрі бабам,
Бip бұтаң жоқ еді бiз танымаған.
Шыңдарың жау жолына тас лақтырып,
Ап қалса нетті ақынның жанын аман!?
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ