Қақаған қарлы боран, ақ қырауда,
Алдынан мұздай сумен атқылауда.
Өңкей бiр темiр аяқ, темiр таяқ,
Аяусыз тепкiлеуде, соққылауда.
Сенделiп сең соққандай сансырауда,
Кiм келер қысылғанда хал сұрауға?
Жаратқан, жар бола гөр,
Жар бола гөр,
Қиылып қыршындары, қансырауда.
Қалайша байқамаған бұрындары,
Ит екен. Иттен туған бұның бәрi.
Жендеттiң қолында жүр бұратылып,
Бүлдiршiн қыздарының бұрымдары.
Құрыққа iлiнгенде құлындары,
Атылды ата кектiң тығындары.
Кiм бiлсiн жерде кiмнiң естiгенiн,
Әуеде Мұқағали шырылдады.
Қынадай қырылады-ау бала-шаға,
Түспесе өзi барып арашаға.
Қарап тұр империя терезеден,
Колбиннiң көзi менен «тамашаға».
Биiкте бұғып отыр қара қабан,
Сескенiп аласұрған заманадан.
Iшiнен айтақтайды көп иттерiн,
Алаңды қамалаған, абалаған.
Дүлей күш билiк деген мiнген атқа,
Құлқы жоқ көптiң сөзiн тыңдамаққа.
Жастарды қызыл-ала қанға бөккен,
Дамылсыз сүйрелеуде түрме жаққа…
Уа, баба, Райымбек, Райымбек!
Сеп болар жалғыз өзiм сыңайым жоқ.
Қозғалып түгел аруақ қолдамасақ,
Алатау теңселiп тұр құлайын деп
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ