Ызамен көкіректе кек қайнатып,
Төнеді толғануға жетпей уақыт.
Қазір-ақ дауылдатып жөнелердей,
Намыстың найзағайын көкте ойнатып.
Жүйріктей жазбай таныр дала жолын,
Жүйіткиді ақ қағазда қаламы оның.
Таң атып келе жатыр тағы да бip,
Көрсетіп қасіреттің қара жонын…
Кернеген ашу-кекті түпте тұнып,
Қотарып таң атқанша бiтті отырып.
Сонан соң жатып қалды қаралы ақын,
Жаралы жолбарыстай бүктетіліп…
Дамылсыз күн аунайды, түн аунайды,
Екeyiн уақыт кезек ылаулайды.
Көктем-қыз жанарынан жасын атса,
Қыс-шалдың қар қабағы қылаулайды.
Бастаған бала ғұмыр басын жақсы,
Баянсыз түбін қайтып жасырмақшы?
Тұңғиық архивіне хаттап жатыр,
Тарихын адамзаттың ғасыр-хатшы.
Аударып қатпар-қатпар қабаттарын,
Түгендеп шықпағанмен қарап бәpiн,
Төгеміз coғaн қарай ой сәулесін,
Пайымдап жақсы-жаман парақтарын.
«Tүciнep тағдырымды кiм барсың?» деп,
Kip шалмай жалт-жұлт етер бip жарқын бет.
Келер жас!
Көз жүгіртіп, құлақ түрсең,
Ғұмырдың құпиясын тыңдарсың көп.
Күлімдеп, қолтыққа алып Абдолласын,
Көрінер сол бір беттен заңғар Қасым.
Алдында әдепті боп, абайлаңдар,
Шарт етіп, Қасым ақын шамданбасын.
Өткен көп тірлік тілін шын ұғынбай,
Тылсым деп кiм ойлаған сыры мұндай.
Бip ғұмыр бip-aқ сәттік жарқыл екен,
Жасынның жерге түскен сынығындай..
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ