Талай басты қырдым да,
Өзiм сосын кеттiм мәңгi құрдымға.
Тiрлiгiмде қаныпезер атандым,
Қарақшылық қылдым да.
Шөл қандырмай мөлдiр бұлақ,көк өзен,
Қан iшпесем кептi қаңсып кенезем.
Қара түнде қара қанжар ұстадым,
Кiсi өлтiру-мақсатым боп көзеген.
Торуылдап тоғыз жолдың торабын,
Керуендi де, кезбенi де тонадым.
Қайыршының қақтым тесiк қалтасын,
Қабiрiн де тiнттiм жаңа моланың.
Менiң өкшем тиiп кеткен маңдарға,
Адам тұрмақ, жоламады аңдар да.
Сыйынбадым Аллаға да, адамға,
Сыйындым тек екi жүздi қанжарға.
Қорқау сезiм билеп-төстеп алды да,
Түсiнбедiм ұятты да, арды да.
Тәттi ләззат таптым қарақшылықтан,
Менiң санам жетпедi одан арғыға…
Пәк өмiрдiң зәресiн ап, шырқын ап,
Шошындырдым балғын етiн шымшылап.
Селт етпестен қарап тұрдым сүйсiнiп,
Жатса бiреу шыбын жаны шырқырап.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ