Түбiнде жүрегiнiң мұң жататын,
Келiп тұр Махамбет пен Дулат ақын.
Аруақтар ашуына шындап мiнсе,
Түрi бар жер мен көктi тулататын.
Жердегi өмiр өртке шарпылуда,
Көктегi әулиелер шарқ ұруда.
Тылсымның тұңғиығы астан-кестен,
Жетi қат бiр-бiрiне тартылуда.
Уа, Муза! Муза!–дедi, аласұрды,
Зұлматқа қарсы ағызбақ қара суды.
Найзағай күркiредi жасын ойнап,
Әйгiлеп аспандағы бар ашуды.
Көз жұмып, кiмге сенген, кiмге сенген,
Кiм келiп құтқарады бұл кеселден?
Сәуленiң ұшқыны да жылт етпейдi,
Әлемдi жарылқағыш күн көсемнен.
Алданған алапатқа тентiреткен,
Ақ көңiл, аңғал едi халқы неткен?
Сұлбасы Сталиннiң сес бередi,
Мұрты мен қабағына қан түнеткен.
Бармысың, «Мавр-Фред», «Мавр-Фред»,
Адыра қалған жоқ па не бiр тiлек?
Бәрi де сенгенiнiң өлiмсiреп,
Ортадан опырылды темiр тiрек.
Уа, Пушкин, сеземiсiң, сардар аға,
Сен жақтан зауал соқты сар далама!
Сенбесең, судай аққан қанға қара,
Бар үмiт сенде ғана, сенде ғана!
Ей, Сергей, ойран салды перiлерiң,
Перiңнен көрдiң бе жұрт жерiгенiн?
Түскенде сергелдеңге серiк едiң,
Сырласым, сенен қалай бөлiнемiн?
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ