Менiң сөзiм батырлардың жырында,
Менiң сөзiм ғасырлардың сырында.
Көшiп жүрер өлмейтұғын рухым,
Байтақ жердiң ойы менен қырында.
Өткiзгем жоқ ғұмырды бос сенделiп,
Өшiре алмас сөзiмдi ешбiр сел келiп.
Туған халқым тебiренiп толғанса,
Туған далам тiл қатады мен болып.
Ойлап қара, бұл дүниенiң түбi жоқ,
Ойланбасаң, керегi не тiрi боп.
Мен өмiрдi түсiнемiн,
Өлмейтiн,
Туған елдiң құдіреттi тiлi деп!
Бәрi бекер…
Өттi хан да, қара да,
Қарақшының басы қалды далада.
Бала, Ана, Туған халқым, Туған тiл–
Солар үшiн барлығы да садаға!
Антрополог отыр әлi толғанып,
Алма-кезек бас сүйектi қолға алып.
Болмағандай көрiнген көп дүние,
О, керемет,
Өз-өзiнен болды анық.
Сонау, сонау тұңғиықтан тым жырақ,
Сансыз жанар телмiргендей тұнжырап,
Сансыз келбет елестейдi көзiме,
Сағымдардың арасынан бұлдырап…
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ