Суалып тiршiлiктiң алтын бағы,
Теңiзiң түнерiп тұр тартылғалы.
Жәннатта қалай шыдап жата аларсың,
Ұрпаққа зауал төнсе артыңдағы?!
Аталар, аттаныңдар, аттаныңдар,
Аузында ұландардың аттарың бар.
Ұл-қызың медет тұтып сыйынуда,
Белдескен батырларға жақ болыңдар!
Жәдiгөй бетiн ашып ақырында,
Жұртыңды су түбiне батыруда.
Аруақтар, ояныңдар барлығың да,
Тiрiлер шақыруда, шақыруда!
Қайдасың Хан Абылай, Ер Қабанбай,
Күн туды ел басына әлде қандай!
«Баласы барлық ақын бiр ананың»,
Сендер де тез жетiңдер жолда қалмай!?
Шарлады шырқ үйiрiп түн қабатын,
Аруақтың байлап қояр кiм қанатын?
Шешiлмес жұмбағы көп дүниенiң
Тиянақ, тиегi боп тұрған ақын.
Шертумен шежiресiн тау-тасының,
Шер буып еткен едi жан тәсiлiм.
Арқалап ендi ұшып жүр қанша сырын,
Өлi мен тiрiлердiң баршасының.
Жар салып , жақындарын шақырды да,
Жiбердi жер мен көктi сапырды да.
Аспанда жебеушiлер–жанашырлар,
Астында жанталас боп жатыр мына.
Аруақтар алаңдайды, алаңдайды,
Қалмаса қыр соңынан арам қайғы.
Жамылып Қарқараның қасiретiн,
Жәмеңке, Ұзақ батыр қараңдайды.
Әрiден қара дауыл борандайды,
Әттең-ай, адам қайта жаралмайды?!
Алдаспан Кенесары желкесiнде,
Жыландай ысқырады, жалаңдайды.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ