«Не қайран бар, мына бізде,
Айналған соң елеске?
Қалқиса да құла дүзде,
Қурай артық емес пе?
Қару тілін меңгергенше,
Қапылыста өтті өмір.
Тағдыр бізге жер бергенше,
Берсе нетті көк темір?!
Тұңғиыққа батырды мұң,
Бастан бақыт тайғасын.
Бергенінше батылдығын,
Берсе нетті айласын?!
Бетінде ажал табағының,
Көлкілдеп көз жасымыз,
Қалың үндіс қарақұрым,
Бірікпеді-ау басымыз!?
Ұлан-байтақ өлкемізді
Уысына сыйдырды.
Біріміздің желкемізді
Бірімізге қидырды.
Көлдеріміз лайланды,
Бүтін орман қалмады.
Бұл дүние шыр айналды,
Шырғалады, жалмады.
Жапырақтай от шарпыған,
Жанып түстік, желге ұштық.
Тұлпарымыз жер тарпыған,
Омақасты, жер құштық.
О, Бостандық, тұлпар едің,
Еркін желдей шалқыған.
Қыран едің, сұңқар едің,
Кең аспанда қалқыған.
Қайдасыңдар, қанатымыз?
Басты бізді зар-тұман.
Таусылып тұр тағатымыз,
Соңғы күшті сарқыған.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ