Кек бeciгiн тербетеді,
Тығырыққа тіреліп.
Бетке тeyiп долы қаны,
Қызыл қырғын ішінде–
Бабалары жолығады,
Ұйықтап кетсе түсінде.
Кететіндей сүңгіп көрге,
Жаны мұздап қатады.
Түсінде де үндістерге
Ұран тастап жатады:
«Ей, үндістер, ажал құшқан,
Бip сәт көрден тұрыңдар!
Тояр емес тажал дұшпан,
Кек қайтарып, құныңды ал!
Ұрпағыңды қорғайды кім,
Сенетұғын кімің бар?
Қара eciктi зор қайғының,
Қара құлпын жұлыңдар!
Өртке кетсін өлім бағы,
Ояныңдар, мергендер!
Могиканның ер ұлдары,
Қайдасыңдар, бермен кел!
Табылады амал қандай?
Жаныштады-ау, жат табан!
Қайдасыңдар, қара ормандай
Қалың үндіс қаптаған?!
Қинап азап сандырағы,
Меңдетеді жарақат.
Күңіренеді, жаңғырады,
Аза күйі алапат.
Көрінді әне қолын созып,
Қара қошқыл мұнардан.
Сорлы жандар азып-тозып,
Сақал-шашы қуарған.
Тақсіреттің тартып мұңын,
Қабағынан қан бүpкiп,
Зарлы әуендер жан түкпірін
Сілкінтеді, жаңғыртып:
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ