Табанында тапталдым сан төренiң,
Ауыз ашсам аңдып тұрды тек өлiм.
Жер құдайы санады олар өздерiн,
Жер үшiн мен алым-салық төледiм.
Рахат емес кештiм өмiр бейнетiн,
Зорықтым да, торықтым да кейде тым.
Ғұмыр бойы төксем де ащы терiмдi,
Көре алмадым еңбегiмнiң зейнетiн.
Қасiретiмнiң бәрiн тiзiп айта алман,
Жан емеспiн жаудан есе қайтарған.
Бұршақ емес ат тұяғы жапырып,
Өртке кеттi көк егiнiм жайқалған.
Аштық келдi-қастық келдi бiр күнi,
Жарлыларды обыр өлiм қылғыды.
Қылқындырды тағдырдың қыл шыбыры,
Ажал жылжып үйден үйге сырғыды.
Жан шырқырап аштық төнген уақытта,
Адыра қалар алтын тәж де, тақыт да.
Бiр уыс дән көрден-көрге түсiрiп,
Бiр уыс дән жеткiзедi бақытқа.
Қайғы басса қоламтадай қоздаған,
Пенде бар ма бордай ерiп тозбаған?
Ақсүйектер кекiрелеп жатқанда,
Аштан өлдi көз алдымда өз балам.
Неге менiң гүлiм ерте семедi,
Неге менiң күнiм ерте сөнедi?
О, сұмдық-ай,
Егiншiнiң баласы
Аштан өлдi дегенге кiм сенедi?
Салды маған қасiрет батпан салмағын,
Сонда-ағы дән егуден талмадым.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ