Жер мен көк күркіреді, жасын атты,
Көл тулап, тау бұлқынып тас уатты.
Сия алмай арнасына ашулы өзен,
Булығып, буырқанып, тасып ақты.
«Сол бетінде жан берді ол тұрмады,
Ары үшін елінің боп құрбаны,
Жас қазақ, атылды оқтай көре сап.
Ел корғаған майданда жас арыстан,
Төлегендей артыңа қалдыр дастан,
Жас қазақ, жатты жауын жаныштап».
Cөгіліп еңсе басқан тылсым мұнар,
Дүр етіп көтеріліп,
Сілкінді зал.
Жарқылдап тұрып алды найзағай-ән,
Қaйғының қаптай төнген бұлтын бұзар.
Шығандап, биік өрлеп ғаламат үн,
Аспанға әнмен жазып адам атын,
Ақ бұлтпен араласып кете барды,
Арқалап Рамазан аманатын!..
Ерлерге бұйырмаған жеңіл өмip,
Шын асыл жуытпайды өңіне кip.
Саңқ етiп, шырқап шығып, сорғалатып,
Саз болсаң,
Жүсіпбектей төгіле біл!
Болғанда астаң-кестең көшкін өмір,
Маздаған отты жүрек өшті не бip.
Үстінен қан майданның қалқып ұшқан,
Ән болсаң,
«Жас қазақтай» естіле біл!
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ