Сорпадайын қайнатты да сорымды,
Қожайыным сорды қан мен сөлiмдi.
Жон-арқамда қамшысы ойнап қайғының,
Көкiрегiм қарс айрылып сөгiлдi.
Адам едiк мал орнына санады,
Құлды хан да , қарақшы да талады .
Қасiреттiң мөрi болып басылды,
Тас-тарихқа құлдың қара табаны.
Тарықтырып тас қараңғы мекенiм,
Тiршiлiктен қайтты менiң меселiм.
Ғұмырымда тым болмаса бiр рет
Бiлмей өттiм еркiндiктiң не екенiн.
Дүниеден өттiм солай мазақ боп,
Зомбылықтан өлiп қана азат боп.
Мен өмiрдi түсiнемiн қайғы деп,
Мен өмiрдi түсiнемiн азап деп.
Еркiндiктiң еншiсiнен құр қалдық,
Құр қалдық та, болдық құнсыз құрбандық.
“Құл жиылып бас болмас” деп қорлады,
Қорлықтан қатты уландық.
Зiл батпандар жаншыса да иықтан,
Тас астында гүл жардық.
Шыңырауларда ширығып,
Азаптың төс-балғасымен шыңдалдық.
Кектiң қара қазанында қайнадық,
Тiсiмiздi тiсiмiзге қайрадық.
Қапастардан бас көтердiк бұлқынып,
Қан майданға сайланып.
“Құтырмаңдар, қара сирақ құлдарым,
Хандар үшiн бiр-ақ тиын құндарың.
Құлдың құны тумай жатып төленген,
Құлдықта өтер қыздарың мен ұлдарың,”-
Деп қайтадан желкеледi жаныштап,
Арқаладық адамзаттың мұң-зарын.
Тағдырдың бұл сынын да,
Көтердiк бiз шақ қалсақ та сынуға.
Ұрпақ үшiн тiктiк басты өлiмге,
Тек құлдан құл тумақ па екен шынында?!
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ