Ей, адамзат баласы!
Ер үндістің көкіpeгінe қарашы?
Жатыр қанша ащы зардың наласы,
Шұрқ-шұрқ жүрегінің жарасы.
Аралап жүр Европа көшесін,
Көз алдында-әсем Берн каласы.
Қалмаған соң табатын бip панасы,
Күбірлейді…
Сандырақтап санасы:
«Швейцария!
Ұжмaқ төрі сен бе едің?
Сенбедім мен, сенбедім!
Бостандықтың тамшысына шөлдедім,
Жетер ме екен жалпақ әлем жұртына,
Мендегі арман,
Мендегі үн?!
Швейцария банкісі,
Сенде дүние байлығының жартысы.
Үндістердің алтыны да сейфіңде,
Байлықта ғой тіршіліктің тартысы.
Швейцария!
Ұғындым мен нарқыңды,
Кеудемдегі үміт көзі сарқылды.
Не қыламын сырты жылтыр салтыңды,
Сақтайсың тек сейфіңде алтынды.
Ал мен қалай сақтай алам елімді,
Банкіңе әкеп қоя алам ба халқымды?!.»
Сіркірейді Европа жаңбыры,
Мәңгі айтылып бітпегендей ән-жыры.
Мүмкін әлде сен білерсің, көк бұлттар,
Не болады үндістердің тағдыры?..
Несіне ол мұнша жерге қаңғыды,
Өзі-дағы біле алмай тұр дәл мұны.
Жүрегіне жетті ме екен жаһанның,
Мүмкін әлде залда ғана қалды үні?
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ