Уақыт!
Сенен озамын деп айта алмаған,
Cен бiр жүйрiк желдей ескен майталман.
Есебiңнен жаңылмайсың ешқашан,
Саудагерсiң неси еңдi қайта алған.
Қоздырып ап дәуiрлердiң арқасын,
Оздырып ап тiзгiнiңдi тартасың.
Дауылыңмен, жауыныңмен осқылап,
Ғасырлардың құлатасың жартасын.
Сенiң шойын табаныңның астында,
Уатылып айналады тас құмға.
Қуарады гүл жайнаған ағаш та,
Суалады тауды бұзған тасқын да.
Саласың да сағат сайын тепкiге,
Өшiресiң лапылдаған өрттi де.
Ұмыттырып қуанышты, қайғыны,
Кетiресiң шор боп қатқан дерттi де.
Зымыран уақыт!
Сенiменен жарысып,
Сенiменен қағысып,
Сенiменен алысып,
Қай тұлпардың жұқармады тұяғы,
Қай сұңқардың мұқалмады қияғы.
Армандаған өлмес өмiр ғұзырын,
Қорқыттың да ұта алмады қиялы.
Ел басқарған көсем де,
От ауызды шешен де,
Жеңе алмады бiр сенi.
Қорған болған халыққа,
Қол бастаған алып та,
Жеңе алмады бiр сенi.
Ғұмыр бойы күресiп,
Ғұмыр бойы тiресiп,
Өмiрменен еселесiп келесiң.
Жер жаңарар гүл өсiп,
Ел жаңарар ұл өсiп,
Тiршiлiктiң алға сүйрер кемесiн.
Сондықтан да сен өмiрден әлсiзсiң,
Арзан және нәрсiзсiң.
Өмiрменен өлшенедi құның да,
Өмiр тынса, мәнсiзсiң.
Тамырындай миуаның таралған,
Тереңдерден нәр алған,
Уақыт, сен бiр бәйтерексiң мәуелi,
Өмiр үшiн жаралған.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ