Ей, махаббат,
Болдым сенiң құрбаның.
Гүлбағыңда сауық-сайран құрмадым.
Кең даланың құралайы ем қаперсiз,
Сезбеппiн ғой тағдыр қақпан құрғанын.
Сай-сүйегiн сырқыратар тастың да,
Менiң тартқан тауқыметiм, мұң-зарым.
Мен емес пе ем еркiн өскен ерке қыз,
Жабырқадым көктем өтiп, келсе күз.
Нәзiк жаным жазды аңсайтын жайдары,
Айнам едi жарқыраған көл теңiз.
Айдың нұры ақ көйлегiм болатын,
Аққу-қаздар алдыма кеп қонатын.
Гүл-дүние құлпырып көз алдымда,
Гүлдер ғана құшағыма толатын.
Ғашық едiм бояуына бақтардың,
Содан рахат, содан ләззат тапқанмын.
Ақ қайыңды ұйқысынан оятып,
Тылсым түнге жан сырымды ақтардым.
Шұғыласына шомылдым да ақ таңның,
Шыққан күнмен бiрге күлiп шаттандым.
Аспанымда ойнап жастық жарқылы,
Өн-бойымды ыстық жалын шарпыды.
Махаббаттың тiлiн алғаш түсiндiм,
Тiрлiгiмдi түсiндiм сол арқылы.
Тамырымды тептi тосын бiр ағын,
Себебiн өз жүрегiмнен сұрадым.
Ағыл-тегiл төктi тұмса нөсерiм,
Қуаныштан ағыл-тегiл жыладым.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ