Тұрады соғып өтіп небір құйын,
Әурелеп үйретпек боп жеңіл биін.
Күйттеп көңіл күйін жүргенімде,
Жаңылтып алар ма екем өмір күйін?
Тосындау естіле ме қиын десем,
Өмір-ай!
Әнім де–сен, күйім де–сен.
Бере ме мезгіл, шіркін, маған ырық,
Дүниені оңды-солды үйірмесем.
Қалайша нәзік үнің сарқылады,
Мәңгілік мұңлы күйің тартылады.
Сұңқылдап сүрінгенше сұңқар-жүрек,
Сапырып аспаныңды шарқ ұрады.
Үнемі қонып тұрса қолға бақыт,
Жүрермін қоңырымды жорғалатып.
Көздеген нысанама тигізермін,
Алыстан, ат үстінен толғап атып.
Ұғындым жырың қандай, сырың қандай!
Көк перде көз алдымнан сырылғандай.
Кінәмды, қасиеттім, кешіре гөр,
Кей кезде шолжаңдасам тіліңді алмай.
Жан ба екен сенен сауық сұрамаған,
Күлмеген, күрсінбеген, жыламаған.
Біреулер бара жатыр өрге шығып,
Біреулер үңіліп тұр құламадан.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ