Қайда апарып соғады екен әй, мынау?
Ой ұшына жіп таға алмай қойдым-ау!
Бақылдаған лақ теке өкіріп,
Бұқа болып шыға келді мойны дәу.
Ешкім бабын таппаған соң оңдырып,
Айдалада тұлпар қалды болдырып.
Есек мініп аңға шықты маймылдар,
Қолдарына бір-бір тауық қондырып.
Мақұлықтар кенеледі күлкіге,
Мұрагердей жаратқанның мүлкіне.
Келмей жатып саршұнаққа шамасы,
Дәмелері қасқыр менен түлкіде.
Қайтсем бүйі боламын деп бит қызып,
Кенелерді жатыр отқа үйткізіп.
Айдаһарды жылан жұтып жоқ қылды,
Арыстанның бас сүйегін ит мұжып.
Сенейін бе, сенбейін бе ой, Алла,
Сұмдық көрдім түсімде емес ояуда.
Көргенімді қаз-қалпында түсірдім,
Мұрша келмей мың құбылтып бояуға.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ