Жасырғанмен мықшитып ер батады,
Иығыма салғандай кер жотаны.
Ұлытауды он қайта айналғандай,
Сауырыма сауыс боп тер қатады.
Қатқан тердің астында сор жатады.
Сондықтан да сыр беріп, бүлк етпеймін,
Жолға түсіп желемін, бүлкектеймін.
Жуас көріп желкеме үйір болма,
Шамдандырсаң шалт кетер үркектеймін.
Құйын қалбаң етсе де күлтөбеден,
Секем алсам атқақтап үрке берем.
Жаны күңгірт пендені жолатпаймын,
Жын көргендей бет-жүзін бүркелеген.
Бұған қарап, тойынған деме достым,
Шолақ арқан, тар тұсау, өреде өстім.
Пышақ сырты жал бітсе селтең қағып,
Жанға торсық байлатпас мен емеспін.
Менен зардап шеккен жоқ және де ешкім.
Түсінгейсің жанымды жете менің,
Сері көңіл сыралғы сетер едім.
Адалдықпен арқама жүгіңді артып,
Шоқтығыма шықсаң да көтеремін.
Жусан болсаң егерде, бетегемін.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ