Жетер ме шолақ ғұмыр маздауға бір,
Адамға берілгендей аздау дәуір.
Әйтеуір кімді болсын ертелі-кеш,
Тұнжырап тосып алар қазған қабір.
Төңкердің төбеме әкеп мөлдір аспан,
Жүрегім жұпарыңды емді жастан.
Шіркін-ай, суың қандай шөлді басқан,
Жалт етіп, көшермісің енді бастан?!.
Мезгілдер неге сонша асықтырған,
Недәуір кеткендеймін асып қырдан.
Бір мезет отырамын бей-жай қалып,
Баладай қолда барын шашып тынған.
Үнің бар әрі сазды, әрі мұңды,
Шөлдетпес тіршіліктің дәмі кімді?
Өмір-ай!
Күліп тұрған жайма-шуақ,
Бұзбашы осынау бір қалыбыңды?!
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ