Жарасам деп алқындым, керегіне халқымның,
Базарында өмірдің таразыға тартылдым.
Ұйықтап кетсем қапыда қара тасты жастанып,
Артпа кінә мойныма, ей, болашақ–жарық күн!
Есігімді қаққанша хабаршысы ажалдың,
Өзегіне өлеңнің жүрек сөзін жазармын.
Биік жартас басына сирек қонып саңқ еткен,
Балақ баулы бүркіттей анда-санда сөз алдым.
Құлашымды серпейін құс қанатты пенде боп,
Тарбағатай, Өр Алтай, Хантәңірі, бер медет!
Төрт құбыла төріне өз сәулемді шашайын,
Ай астында айналып, күн астында дөңгелеп!
Қанатымнан бұрқырап ұшып түссе қауырсын,
Мен үшін де, туған ел, жаның бір сәт ауырсын.
Бауырынан ақ бұлттың ажыраған шүйкедей,
Көкжиекке құлаған көлеңкемді танырсың…
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ