Думан қудым, той-тойлап арақ іштім,
Айбақ-сайбақ артымда аламыш күн.
Құр қалардай өңмеңдеп өндіршегім,
Сағымменен сандалған сан алыстым.
Арпалысып жүргенде жын ұрғандай,
Қарқынына ілесіп қара күштің,
Тұратынын білмеппін титтей ғұмыр,
Қалт-құлт етіп ұшында тарамыстың.
Тоя білмей, япыр-ау, іше білмей,
Байғұс, жүрек, орынсыз күшедім бе, ей?
Қағып қалсаң дың етер тозған жүйке,
Жіңішкерген домбыра ішегіндей.
Бір үзілсе жіп емес жалғанатын,
Қорқытады қатерлі мүшелімдей.
Мен кеткенмен табиғат бермес шырай,
Мың түрленер, құлпырар алғашқыдай.
Опырылмас өзегі темір емес,
Адам өлер, тек қана өлмес құдай.
Тілегіңді Тәңірі бере бермес,
Келе бермес бәйгеден кербесті ұдай.
Мәңгілікті адамзат арман еткен,
Ақырғы ақын мен емес зарлап өткен.
Салса құрық жететін құдық емес,
Дүниенің түбіне бар ма жеткен?
Алыс-жұлыс, жанталас бір тіршілік,
Тіс-тырнағы ғасырдың қанға бөккен.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ