Ақтарыл ернеуіңнен, төгіл, жүрек,
Қалмасын қапа көрген өмір жүдеп.
Қобыздай күңіренбей қайғы шалған,
Бір сәтке болайыншы көңілдірек.
Астында қас-қағымның жатыр ғалам,
Нөсердей ағыл-тегіл лақылдаған.
Кенеттен ыстық сезім лапылдаған,
Найзағай ашық күнде шатырлаған.
Тұрса да ақырзаман аран ашып,
Кетесің от пен суға араласып.
Кіресің тылсым дүние құшағына,
Дауылмен жалғыз өзің жағаласып.
Сескенбей қатер төнсін қай жағыңнан,
Соқса да қара дауыл майда құмнан,
Тотықпай асыл жүзің айға бұрған,
Жарқылдап жел еседі айдарыңнан.
Тиылып ащы зары аңыраудың,
Қайтады қаһары да долы жаудың.
Тіл бітіп меңірейген мылқауға да,
Ашылар тас құлағы саңыраудың.
Аруақ та көтеріліп тыныш жатқан,
Балқиды қасіретің құрыш батпан.
Қолы да қарақшының қалтырайды,
Жуастың желкесіне қылыш шапқан.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ