Айналды бір суық жел жан қоймасқа,
Шама жоқ жапырақтай сарғаймасқа.
Келсабтың тұмсығындай көп соғылған,
Бұл күнде төбе тықыр, маңдай қасқа.
Жүріп-ақ ортасында ағайынның,
Басымды тау мен тасқа талай ұрдым.
Жүзіме өшпес таңба салып жатыр,
Долданып беттен алған көкайыл күн.
Құбылды қырық мәрте, шіркін, заман,
Сайтандай артын ашып жырқылдаған.
Сырмақтай тозып біткен дүние мынау,
Көтеріп шаңын қақса бұрқылдаған
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ