Осынау көнетоздау қара дәптер–
Таусылмас кең дүние аралап көр!
Ішінде жүрегім жүр тыпыршыған,
Секілді сынық қанат бала кептер.
Іздерім жатыр сайрап шиырлаған,
Бар мұнда тау мен тасым,қиыр далам.
Қуаныш-ренішім, сорым да бар,
Бақыт бар маңдайыма бұйырмаған.
Бар мұнда әкем-анам, ата-бабам,
Бар тағы жақсылығым жасамаған.
Шақтарым көк толқыннан жүзіп ішкен,
Сәттерім қара суға қаталаған.
Кеткенде теріс қарап бір қыз маған,
Кезім бар бір жалындап, бір мұздаған.
Бар мұнда өкінішім,
Өтінішім,
Арман бар артқа мойын бұрғызбаған.
Өңім тұр мұнда менің бал-бұл жанар,
Естілер өзгешелеу зар-мұң да бар.
Құлындай шырқыраған шырайналып,
Түбінде соңымда осы–жалғыз қалар.
Мұнда тұр атар таңым, келер күнім,
Көбінен өттім білем кедергінің.
Бар еді бір басымда нелер мінім,
Білмеймін көз көрген жұрт не дер бүгін?..
Үнімді дей алмаймын әргім ұғар,
Жанымның жартасына жаңғырығар.
Мені іздеп, қаңырығың түтегенде,
Осыннан сусыныңды қандырып ал!
Бетіңді жөнел сосын желге беріп,
Шақырар қарсы алдыңнан бел көгеріп.
Тарыдай жанарыңа сияр сенің,
Менің бар табиғатым дөңгеленіп.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ