Тағасың маған несін мін?
Тұрасын соққан тұлпардай
Табаным тозып, осылдым.
Қайрақтай өткір қызыл тас,
Қасқасын тілді төсімнің.
Атадан қалған сары жұрт-
Арасы Еділ, Есілдің.
Киесін білер бір құдай,
Иесі өзің десін кім?
Боз төбе сайын боздаған
Бодауы бар ма өшімнің?
Түлігім жатқан тепсеңге,
Өгей шөп әкеп өсірдім.
Өгейлік емей немене,
Қамшысын жедім көшірдің,
Боздағы шыққан бетінен,
Жетімі құсап жесірдің.
Мүйізі мұқыл бұғыдай
Бұғынып ғұмыр кешірдім.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ