Тасқа табан тілдірдім жосылдырып,
Қараңғы сай, тар кезең шошындырып.
Шырайланып шықсам да шартарапты,
Тонаса да қарақшы шешіндіріп,
Қасиетін халқымның тонатпадым,
Бесігімді арқалап босып жүріп.
Қаңғыдың деп жүктеме кінә маған,
Кезім аз ба болдырған, тұралаған.
Келеді әлі жалғасып қуғын-сүргін,
Басталған сол«алқакөл-сұламадан».
Мен жыласам солқылдап сен де жыла,
Көзің ақсын өзіңе жыламаған.
Жетісесің желігіп несіне, сен,
Қазынаңды қолыңмен көсімесең.
Жуындыға майланып үлпершегің,
Шыбын саңғыр аузыңа есінесең.
Ит екеш ит таламас ұяласын,
Иттігіңді түсірші есіңе, сен!
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ